Tygrys syberysjki, tygrys amurski
(Panthera tigris altaica) - drapieżny ssak z rodziny kotowatych, największy z tygrysów. Porównywalne rozmiary osiąga tylko Tygrys bengalski (Panthera tigris tigris) oraz wymarły podgatunek Tygrys kaspijski (Panthera tigris virgita). Tygrys syberyjski to podgatunek o niskim poziomie zmienności genetycznej. Jest uznawany jako podgatunek zagrożony wiginięciem.
Występowanie i liczebność[]
Populacja tygrysa syberyjskiego szacowana jest na maksymalnie około 400 osobników, z których ok. 350 zamieszkuje Kraj Nadmorski i Kraj Chabarowski na wschodnich granicach Rosji, reszta występuje na graicy rosyjsko - chińskiej w dolnym biegu Amuru. Ta druga populacja coraz częściej wkracza na tereny północnych Chin i Korei Północnej.
100 lat temu tygrys syberyjski występował na dużym obszarze od rzeki Huang He na południu do Kamczatki na północy i od Bajkału na zachodzie po Morze Japońskie na wschodzie.
Tygrys ten zamieszkuje górskie, gęste lasy iglaste i mieszane w pobliżu rzek i potoków, a także dżungle.
Charakterystyka[]
Zimą sierść jest żółtawa i długa (4 do 6 cm na grzbiecie i 7 do 10,5 na brzuchu). Latem sierść przybiera bardziej żywszych barw. Jest rudopomarańczowa, i tak jaśniejsza niż u pozostałych tygrysów, z ciemnobrązowymi pręgami – pozostałe podgatunki mają pręgi raczej czarne niż brązowe. Biała sierść na brzuchu sięga aż po pachwiny. Ma bardzo krótkie uszy ze względu na ostry klimat. Tygrys syberyjski prawdopodobnie widzi barwy. W nocy ma pięciokrotnie lepszy wzrok niż człowiek.
Dojrzały samiec osiąga długość ponad 300 cm (razem z ogonem) przy masie ciała dochodzącej do 300 kg. Samice są mniejsze – osiągają do 260 cm długości i ważą od 100–167 kg. Największy dziko żyjący osobnik, jakiego odnotowano – zastrzelony w ZSRR w 1943 – ważył 306,5 kg, a największy żyjący w niewoli – 423 kg i mierzył 3,9 m całkowitej długości (razem z ogonem). Długość górnych kłów sięga 7,5 cm, a czasem nawet 9 cm.
Ponieważ tygrys ten zamieszkuje tereny, gdzie narażony jest na temperatury poniżej -40 °C, dlatego jako jedyny tygrys posiada w pachwinach i na brzuchu ok. pięciocentymetrową warstwę tłuszczu.
Tryb życia[]
Samiec tygrysa syberyjskiego jest samotnikiem, a samice są bardziej towarzyskie. Żyje na olbrzymich terytoriach, na których jeżeli starcza mu pożywienia może zostawać nawet rok. Samica podobnie jak samiec zaznacza swoje terytorium moczem lub zrywając korę z drzew.
Rozmnażanie i rozwój[]
Tygrys syberyjski osiąga dojrzałość płciową w wieku od 3 do 5 lat. Pora godowa trwa cały rok. Ciąża trwa 95 - 112 dni (ok. trzy i pół miesiąca). W miocie samica rodzi 2-4 młode, najwyżej 7. Żyje ok. 15 lat.
Poluje głównie na jelenie sika, dzikie kozy, dzikie świnie, łosie, rysie i niedźwiedzie.
Występowanie[]
Obszar występowania tygrysa obejmuje lasy tajgi i gęste zarośla (często nad brzegami rzek) południowej i wschodniej Azji. Głównym terenem występowania są Indie, Półwysep Malajski, południowa krawędź Syberii i Mandżuria. Występowanie poszczególnych podgatunków: tygrys syberyjski -wschodnia Syberia, północne Chiny, pn. Korea; tygrys irański -Iran, Afganistan; tygrys indyjski -Indie i obszary przyległe, tygrys południowochiński -Wietnam i południowe Chiny; tygrys sumatrzański, jawajski i tygrys z wyspy Bali -południowy kraniec zasięgu. Niektóre z tych podgatunków uważa się za wymarłe lub zagrożone wymarciem.
Ochrona[]
Na skutek działań wojennych na terenach zajmowanych przez tygrysa syberyjskiego, a także polowań – w tym dla sportu – jego populacja zmniejszyła się do około 20-30 osobników w latach 40. XX wieku. W 1947 r. w ZSRR wydano całkowity zakaz polowań na tygrysy syberyjskie. W połowie lat 80. XX wieku szacowano, że populacja tygrysa syberyjskiego składa się z około 250 osobników. Jednak problemy związane z rozpadem ZSRR doprowadziły do zagrożenia populacji, głównie nielegalna wycinka lasów i kłusownictwo. W 1992 r. powstał The Siberian Tiger Project. W ramach projektu oprócz drobiazgowych badań nad zwyczajami tygrysów i relacjami tygrys-przyroda oraz tygrys-człowiek, które miały na celu ułatwić zach
wycince lasów na terenach występowania tygrysów, oraz innym działaniom mogącym degradować środowisko naturalne tygrysa) Wprowadzono szereg działań w ramach planu ustabilizowania syberyjskiej populacji. Obecnie uznaje się, że podstawowy cel został osiągnięty, a liczba tygrysów syberyjskich zaczyna wzrastać. Mimo tego wciąż gatunek ten znajduje się na granicy wymarcia.
Ciekawostki[]
- Z 34 zanotowanych udokumentowanych przypadków konfliktów pomiędzy tygrysami syberyjskimi a niedzwiedziami brunatnymi 22 skończyło się śmiercią niedzwiedzi a 12 śmiercią tygrysów.
- Tygrys syberyjski może zjeść 9 - 30 kg. mięsa dziennie.
- Widziano czarnego tygrysa syberyjskiego.
- Tygrys S. może przenieść bardzo ciężką zdobycz, do której uniesienia potrzebne by było dwunastu mężczyzn.