Ocelot

(Leopardus Pardalis) - ssak drapieżny z rodzaju kotowatych (Felidae). Jest najpopularniejszym przedstawicielem rodziny Leopardus. Występuje w Ameryce.

Wygląd[]

Umaszczenie[]

Ocelot posiada miękkie futro o barwie od szaro-brązowego do pomarańczowatego i żółtawego. Sierść jest inna w zależności od siedliska. Osobnicy o sierści szarej są na terenach suchych. Te o umaszczeniu bardziej w kolorach żółci i pomarańczy żyją w lasach tropikalnych. Brzuch ocelot ma zawsze jaśniejszy, zwykle biały. Czarne cętki na sierści tego kota układają się w rozetki. Dwa czarne podłużne pasy rozciągają się na twarzy wokół oczu. Każdy osobnik ma inne rozmieszczenie plamek na ciele.

Wymiary[]

Samce są trochę większe od samic.

Długość ciała	55 - 100 cm.
Długość ogona	30 - 45 cm.
Waga	11,3 - 15,8 kg.
Wysokość w kłębie	50 cm.

kły ocelotów tak jak każdych kotów są dobrze rozwinięte.

Budowa[]

Przez silne mięśnie kończyn oceloty potrafią się bardzo dobrze wspinać. Przednie łapy są dłuższe niż tylne. Na

łapie przedniej mają pięć pazurów, a na tylnej cztery. Oceloty mają najbardziej widoczne kości prącia w przeciwieństwie do innych kotów.

Występowanie[]

Oceloty żyją na kontynencie amerykańskim od południowych krańców Stanów Zjednoczonych do północnej Argentyny. Żyją też na wyspie Trynidad. Kiedyś oceloty występowały na dużym obszarze Stanów Zjednoczonych, od Arizony do Luizjany. Znaleziono skamieniałości na Florydzie. Dzisiaj w USA żyje ok. 100 osobników w Teksasie. Jest to mała liczba, ponieważ oceloty są gatunkiem częstym, zupełnie nie zagrożonym wyginięciem. W Ameryce Łacińskiej jest ocelotów dużo, lecz może się to zmienić. Wycina się bowiem lasy i niszczy środowisko życia tych kotów. Najwięcej przedstawicieli ocelotów żyje w dorzeczu Amazonki.

Środowisko życia ocelotów jest zróżnicowane: lasy tropikalne, lasy namorzynowe po obszary suche do 1200 m.n.p.m. wysokości. Spotyka się je także w buszu. Jednak oceloty unikają wolnej przestrzeni.

Tryb życia[]

Oceloty są na ogół samotnikami, aktywnymi nocą. Mogą też wyjść z kryjówki przy zachmurzonym niebie lub przy niższych temperaturach. w poszukiwaniu żywności. Zwykle jednak oceloty w dzień śpią. Śpi na drzewach. Zwierzęta te rzadko korzystają kilka razy z tego samego miejsca. Chociaż oceloty są jak każde koty dobrymi wspinaczami, to jednak polują na ziemi. W razie potrzeby umieją pływać.

Większość terenu jednego przedstawiciela, jest zmienna i zależy m. in. od płci i siedliska. Samce mają o dużo większe terytoria niż samice. Wielkość terytorium może zajmować od 2 do 31 kilometrów kwadratowych. Jedno terytorium samca pokrywa się z kilkoma samicy.

Oceloty zaznaczają swój teren moczem oraz zadrapaniami na drzewach.

Odżywianie[]

Oceloty zwykle mają nocne wypady po pokarm. Dieta składa się głównie z małych kręgowców: szczyrami, świnkami morskimi, małpami, pancernikami, mrówkojadami, agouti. Jednak inne zwierzęta też stanowią jedzenie dla ocelotów: żółwie, węże, jaszczurki, legwany, pekari, leniwce, różne jeleniowate i najróżniejsze ptaki.

Rozmnażanie i rozwój[]

Samotnie zwierzęta spotykają się i rozchodzą po udanym zapłodnieniu. Ruja trwa siedem - dziesięć dni. Ciąża trwa 70 - 80 dni, na świat przychodzą 2 - 4 młode. W wychowaniu młodego bierze udział tylko samica. Kocięta po urodzeniu ważą ok. 200 - 280 gramów. Mają długość 23 - 25 cm. Po 14 dniach młode otwierają oczy, a po upływie 4 - 6 tygodni po raz pierwszy opuszczają swoje gniazdo i towarzyszą matce przy polowaniach. Odchodzą od matki po dwóch - trzech latach. Dojrzałość płciowa samicy to czas ok. 18-22 miesięcy, samiec ok. 30 miesięcy.

Średnią długość lat ocelota szacuje się na 10 lat na wolności, w ogrodach zoologicznych oceloty żyją nawet 20 lat. Naturalnymi wrogami tych kotów są ogromne węże, pumy, jaguary i harpie.

Podgatunki[]

Oceloty mają kilka podgatunków, między blisko spokrewnionymi gatunkami takimi jak margaj dochodzi do hybryd. Wyróżnia się dziesięć podgatunków:

Leopardus pardalis aequatorialis (Mearns, 1903) - północne Andy
L. pardalis albescens (Pucheran, 1855) - Meksyk, Teksas
L. pardalis melanurus (Ball, 1844) - Wenezuela, Gujana
L. pardalis mitis (F. G. Cuvier, 1820) - Argentyna, Paragwaj
L. pardalis nelsoni (Goldman, 1925) - Meksyk
L. pardalis pardalis (Linnaeus, 1758) - dorzecze Amazonki
L. pardalis pseudopardalis (Boitard, 1842) - Kolumbia
L. pardalis pusaeus (Thomas, 1914) - Ekwador
L. pardalis sonoriensis (Goldman, 1925) - Meksyk
L. pardalis steinbachi (Pocock, 1941) - Boliwia